Het bestrijden van burn-out door evenementen

Geschreven door Bebe Howell, lid van het lunchboxteam

Velen van ons hebben hun levensstijl opgebouwd rond het bezoeken van festivals, het maken van herinneringen met degenen van wie we het meest houden, en het reizen over de wereld om dat te doen. Festivals zijn een ontsnapping aan de alledaagse sleur die we vaak ervaren. Het is moeilijk voor te stellen dat deze ontsnapping ooit negatief zou kunnen uitpakken. Toch hebben verschillende festivalgangers te maken met wat wel eens "evenementenburnout" wordt genoemd.

"Evenementenburnout" is anno 2022 een veelgehoorde term geworden. Het lijkt erop dat velen van ons langzaamaan afstappen van de schijnbaar onafgebroken evenementenkalender die elk seizoen plaatsvindt. Waarom gebeurt dit en hoe kunnen we hiermee omgaan?

Toen de wereld na de COVID-19-pandemie langzaam maar zeker weer openging, stroomden ravers door het hele land naar de eerste evenementen die weer begonnen. Steeds meer festivalaankondigingen vulden onze social media tijdlijnen. Onze berichten en DM's werden overspoeld door vrienden die ons nieuwe line-ups en festivals stuurden die elke dag leken te verschijnen. De enorme vreugde en menselijke connectie die we tijdens deze evenementen zouden ervaren, waren al zo lang een ontbrekend puzzelstukje in ons leven. Het was een natuurlijk instinct om ons aan te trekken naar de eerste mogelijke ervaringen die die puzzel weer in elkaar konden zetten.

Ik plande mijn agenda vol met zoveel mogelijk evenementen die ik kon bezoeken zodra het grootste deel van de VS in de zomer van 2021 weer openging. Ik bezocht meerdere shows per week in Brooklyn Mirage. Ik stapte in een sneltreinvaart (geen woordspeling bedoeld) in het vliegtuig om binnen vijf maanden bijna tien verschillende festivals te bezoeken. Ik voelde me tijdens die periode nauwelijks tot niet uitgeput. Ik was dolgelukkig om terug te zijn in deze gelukkige kleine wonderlanden, herinneringen te maken met mijn favoriete mensen en te luisteren naar de muziek die mijn leven heeft veranderd.

Spring vooruit naar de herfst van 2022. Ik heb in het hele seizoen niet meer dan vijf concerten in de Brooklyn Mirage bijgewoond. Ik heb festivals afgeslagen waar ik normaal gesproken dolgraag heen zou gaan. Ik heb mijn reizen om vrienden en familie te bezoeken, zoals ik vroeger deed tijdens mijn vrije tijd, moeten beperken, omdat ik daar geen energie meer voor heb.

Ik ben opgebrand. Ik heb de tweede helft van 2021 en zelfs begin 2022 zoveel tijd besteed aan reizen naar zoveel evenementen dat de meeste hun glans voor mij verloren hebben. Ik bleef mezelf pushen om naar deze festivals te gaan, ongeacht wanneer ik dit gevoel voor het eerst kreeg. Nu ontspan ik thuis of ga ik de meeste weekenden uit om andere, niet-feestgerelateerde activiteiten te doen... en bovenal: ik heb geen greintje FOMO voor de evenementen die ik mis.

Ik schrijf mijn afname van FOMO toe aan de langere hersteltijd die ik voelde na elke rave-ervaring. Hoe meer evenementen ik bezocht, hoe moeilijker het werd om daarna weer in het werkritme en mijn normale dagelijkse routine te komen. Zelfs de eenmalige shows in mijn lokale gelegenheden op zaterdag begonnen mijn zondag veel te veel te compenseren. Ik sliep uit en gooide mijn ideale schema om vooruit te komen met dingen zoals boodschappen doen en bijkletsen met vrienden, zodat ik de maandag met gemak kon beginnen, in de war.

Door elk weekend even een pauze te nemen van festivalgerelateerde reizen en evenementen, heb ik prioriteit kunnen geven aan zoveel andere aspecten van mijn leven die bevorderlijk zijn voor mijn groei. Niet alleen ben ik mijn financiële spaargeld serieuzer gaan nemen, maar ik ben ook weer prioriteit gaan geven aan reizen die niets met muziek te maken hebben, en dat voelt fantastisch. Vóór de pandemie reisde ik veel; niet voor festivals, maar gewoon omdat ik er zin in had. Ik heb tussen 2019 en 2020 zoveel verschillende landen bezocht. Die interesse heb ik op een laag pitje gezet toen ik echt in de ban raakte van raven. Onlangs bracht ik een week door in Punta Cana en herinnerde ik me precies waarom ik vroeger soortgelijke reizen maakte die niet om een ​​festival draaiden. Ik kwam voor het eerst in jaren ontspannen en herboren terug in New York.

Ik raad iedereen die zich net zo voelt over evenementen aan om een ​​stapje terug te doen. Je leven hoeft niet te draaien om shows en festivals, alleen maar omdat je ziet dat andere mensen er massaal naartoe gaan. Omdat ik er dit jaar zoveel heb ingekort, word ik enthousiaster over de evenementen die ik wél op mijn programma heb staan. Ik krijg die "sprankeling" terug die ik zo lang miste tijdens mijn rave-ervaringen.

Ik beloof je dat dat FOMO-gevoel na verloop van tijd afneemt. En nog belangrijker: ik beloof je dat die evenementen weer als magie zullen aanvoelen. Je bent niet de enige die zich zo voelt. We moeten allemaal af en toe even pauze nemen van bepaalde aspecten van het leven om te evalueren wat ons wel en niet goed doet. Je hoeft geen tien festivals per jaar te bezoeken om een ​​"echte" raver te zijn. Je zult snel beseffen, na een stapje terug, dat de meest positieve, levensveranderende ervaringen op deze evenementen voortkomen uit het feit dat je jezelf laat zien als de versie van jezelf waar je zo hard aan hebt gewerkt, ook buiten die locatie.